دو سال پیش که پرسپولیس به فینال رسید و بازی برگشت در تهران برگزار شد، یک همایش ملی در ایران به پا شد و تمام  رهبران جهانی فوتبال به تهران آمدند. شور و هیجانی که آن فینال داشت از جنبه‌های مختلف برای ما ارزشمند بود، چون به مدد امواج ماهواره‌ای کشورهای زیادی فینال را تماشا کردند. جو زیبای ورزشگاه و هیجان تماشاگران را دیدند و تمامی اینها در شرایطی بود که کشور از منظر اقتصادی و فشارهای بین‌المللی در شرایط نامطلوبی قرار داشت. حالا یک بار دیگر بازیکنان غیرتمند پرسپولیس باز هم در شرایط سخت به فینال آسیا رسیده‌اند. حالا شنبه است و ما و دل‌های تپنده ملت برای قهرمانی پرسپولیس. قهرمانی‌ای که واقعا به آن نیاز است. نیاز روحی در این شرایط بد اقتصادی. در این  تهاجم ویروسی کشنده که هر روز تعداد زیادی از هموطنان را از ما می‌‌گیرد و ما را متاثر می‌کند. بی‌شک موفقیت پرسپولیس می‌تواند بر دردها و زخم‌ها و آلام مردم ما مرهمی باشد.
مسائل فنی در واقع بخشی مهمی از توانمندی یک تیم است که می‌تواند در راه پیروزی کمک کند اما مساله روحی و روانی  و داشتن انگیزه بسیار مهم است. اینجا می‌خواهم از یک صحبت نیمار استفاده کنم. بارسلونا وقتی در بازی رفت 4 گل از پاریسن ژرمن خورد همگان حذف بارسلونا را محتمل می‌دانستند اما نیمار گفت اگر یک درصد شانس داشته باشی 99 درصد امید داری. من هم این امید را به تیم و پرسپولیسی‌ها دارم که با تمام مشکلات به جنگ رقیب بروند و همانطور که برای رسیدن به این فینال جنگیده‌اند، با همدلی، وحدت و عشقی که به این آب و خاک دارند به سر منزل مقصود برسند.
به عنوان یک ایرانی و یک عضو از خانواده فوتبال صمیمانه برای پیروزی تیم پرافتخار پرسپولیس دعا می‌کنم. این مسابقه رنگی نیست و آنچه برای من اهمیت دارد سربلندی کشورم است. حالا پرسپولیس در خط مقدم این جبهه قرار دارد و به یاری خدا تلاش می‌کند تا این افتخار را به هموطنان خودش ببخشد. تاکید می‌کنم بحث رنگی در این زمینه کاملا بحث بیهوده‌ای است. درست در شرایطی که ما احاطه شده در مشکلات فراوان هستیم امیدوارم جامعه ایرانی شنبه خوبی داشته باشد و بتواند از این میدان سربلند بیرون بیاید.